திருத்தமிழ் எழுதுகிறேன்; திருத்தமிழ் செய்கிறேன் (1/2)

இன்று, 3-5-2010 தொடங்கி ஒரு கிழமைக்குத் தமிழ்மணத்தின் ‘நட்சத்திரப் பதிவராக’ வலம்வர இருக்கிறேன். நான் வலைப்பதிவு தொடங்கிய மே மாத்திலேயே, இப்போது நட்சத்திரப் பதிவராகி இருப்பது எதிர்ப்பாராமல் நிகழ்ந்திருக்கும் மகிழ்வாகும்.

'நட்சத்திரப் பதிவர்' என்று சொல்லுவதைவிட, ஒரு வாரத்திற்கு வலையுலகப் பதிவர்கள், வாசகர்களிடம் என்னை – என் எழுத்தை – என் வலைப்பதிவை – என் மொழியை – என் இனத்தை – என் வாழ்வியலை, என் நாட்டை அறிமுகம் செய்துகொள்ள கிடைத்திருக்கும் நல்ல வாய்ப்பாகவே இதனை எண்ணுகிறேன். தமிழ்மணம் எனக்கு வழங்கியிருக்கும் இந்த வாய்ப்புக்கு முதலில் நன்றி சொல்லிக்கொள்கிறேன்.

நட்சத்திர வாரத்தின் முதல் பதிவாக என்னுடைய எழுத்துலக வாழ்க்கை பற்றி எழுதலாமே என்று நினைத்தேன். அதன் எதிரொளிப்புதான் இந்தப் பதிவு.

சின்ன வயதிலிருந்தே எழுதுவதில் மிகுந்த ஆர்வம் எனக்கு. பிறந்து மூன்று வயது இருக்கும்போதே வீட்டுச் சுவர்களில் எழுதிக்கொண்டிருந்தவன் நான். பத்து வயதில் பள்ளியிலேயே கட்டுரை எழுதுவதில் நான்தான் முதல் மாணவன். பன்னிரண்டு வயதில் எழுத்துப் போட்டியில் முதல் பரிசு பெற்றவன் நான். இன்று ஏராளமாக எழுதிக் குவித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.

இப்படியெல்லாம், உளறிக்கொட்டிக் கிளறி மூடாமல், என்னுடைய எழுத்துத்துறை ஈடுபாட்டைப் பற்றி ‘முதன்முறையாக’ எழுத்து வடிவில் பகிர்ந்துகொள்ள – பதிவுசெய்ய விரும்புகிறேன். இதனை வரலாறாக நினைத்துப் படிக்காமல், விரும்பிப் படிக்க வேண்டுகிறேன். இதனைப் பொறுமையோடு முழுதும் படிப்போருக்கு முதற்கண் நன்றி மொழிகிறேன்.

1988 என்று நினைக்கிறேன். அதுதான் எழுத்து எனும் விதை என்னுள் விழுந்த காலம். அப்போது மலேசியாவில் ‘மயில்’ எனும் வார இதழ் வெளிவந்தது. அன்றைய என் பதின்ம வயதில் வாசிப்பை நேசிக்கவைத்தது இந்த மயில்தான். ஒவ்வொரு வாரமும் காத்திருந்து அதனை வாங்கிப் படித்துமுடித்து, ஒருவரி கருத்தாவது எழுதி, மயில் ஆசிரியருக்கு அஞ்சல் பண்ணினால்தான் தூக்கமே வரும் என்ற அளவுக்குக் கட்டுக்கடங்கா மையல் அந்த மயில்மேல்.

‘மயில்’ கடைக்கு வந்துசேரும் முதல்நாளே வாங்கி, நம்முடைய கடிதம் வந்திருக்கிறதா என்று கண்களை அகல விரித்துப், எச்சில்தொட்டுப் பக்கங்களைப் புரட்டிப் புரட்டிப் பார்த்த அந்தநாள் ஆர்வம் புதையல் தேடுபவனையும் மிஞ்சியது. தூவல்(பேனா) பிடித்து எழுத வேண்டும் என்னும் ஆர்வத்தை எனக்கு ஏற்படுத்தியது இந்த மயில்தான். ஒவ்வொரு வாரமும் என்னுடைய கடிதமோ அல்லது கட்டுரையோ கண்டிப்பாக எங்கோ ஒரு பக்கத்தில் இடம்பெற்றுவிடும். இதுவே எனக்குப் பெரிய ஊக்கமாக அமைந்தது.

இதற்காக, மயில் இதழின் நிருவாக ஆசிரியர் பெரியவர் ஐயா.ஆ.சோதிநாதன் அவர்களுக்கு என்றென்றும் நன்றியுடையேன் ஆவேன். அந்த மயில் இதழில் அப்போது...

‘கனவுகளின் சுயம்வரம்’ என்று ஒரு தொடர்கதை வந்தது. என் இருபதுகளின் தொடக்கத்தில் ஐம்புலன்களையும் கட்டிப்போட்டுக் கொடுமைபடுத்திய கதை அது. ஒரு வாரம் படிக்காவிட்டாலும் பயங்கர மன உலைச்சலுக்கு ஆளாகிய காலம் அது. வாராவாரம் அக்கதைக்கு நான் எழுதிய மறுமொழிகளில், எழுத்துகளுக்குப் பதிலாக என் உணர்வுகளே அதிகமாகப் பதிவாகி இருக்கும்.

என் எழுத்துகளை யார் படித்தாரோ இல்லையோ, கதையாசிரியர் அரவிந்தன் விடாமல் படித்திருக்கிறார். ஒரு நாள் நான் ஒரு சிறிதும் எதிர்ப்பார்க்காத வேளையில் என் வேலையிடத்திற்கு என்னைத் தேடி வந்தார். என் தந்தையார் வயது அவருக்கு. என்னை எப்படியாவது சந்தித்துவிடவே தேடி வந்ததாகச் சொன்னார். காலையில் வந்தவர் மாலை வரை – என் வீடு வரை வந்து அளவளாவினார். கதை பற்றிய என் மறுமொழிகளை மனப்பாடமாகச் சொல்லி மனதார பாராட்டினார். என் எழுத்தின் முதிர்ச்சிக்கும் எனக்கும் கொஞ்சமும் சம்பந்தமில்லையென வியந்து சொன்னார். தூக்கி வாரிப் போட்டது எனக்கு. கருத்து எழுதியவனைக் கதையாசிரியர் திறனாய்வு செய்வது எனக்குப் புதுமையாக இருந்தது.

எனக்குக் கிடைத்த மாபெரும் தகைமைப்பாடாக(அங்கீகாரம்) அந்த நிகழ்வை நினைத்தேன். தொடர்ந்து ஆர்வத்தோடு எழுதினேன். அதைவிட அதிகமாகப் படித்தேன்.

1993 வாக்கில், பக்கத்து ஊரில் நடந்த திருக்குறள் தொடர் சொற்பொழிவு நிகழ்ச்சிக்கு ஈர்க்கப்பட்டேன். அங்குதான் என் வாழ்க்கைப் பயணத்திற்கான இலக்கை அறிந்துகொண்டேன். தமிழ்த்திரு. இர.திருச்செல்வம், தமிழ்த்திரு. க.முருகையன் ஆகிய இருவரும், காட்டாற்று வெள்ளமாக இருந்த என் எண்ண அலைகளுக்கு இரு கரையாக இருந்து ஒரு தாளகதியில் இயங்கச் செய்தார்கள். இவர்கள்தாம் எனக்குத் ‘தீக்கை’ அளித்து தமிழ்க்கண்ணைத் திறந்துவைத்த ஆசான்கள். இன்றைய சுப.நற்குணனைச் செதுக்கிய சிற்பிகள் இவர்கள் இருவரும்தாம்.

அதுவரை கண்டதையெல்லாம் தமிழ் என்று நினைத்து படித்துக்கொண்டிருந்தவன், இதுதான் தமிழ் என்று தேர்ந்து படிக்கத் தொடங்கினேன். திருக்குறளையும் திருவருட்பாவையும் உருகிப் படித்தேன். தமிழியல் சார்ந்த ஏராளமான நூல்களைச் சேமித்துப் படித்தேன். தமிழியல் தொடர்பான ஏராளமான பணிகள், நிகழ்ச்சிகள், பயிலரங்குகள், சொற்பொழிவுகள் என நாடு முழுவதும் என் ஆசான்களோடு சுற்றிச் சுழன்றேன். இன்றும் அப்படித்தான் சுழலுகின்றேன். அதில் ஒன்றைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்ல வேண்டுமானால், 2002இல் மொழிஞாயிறு தேவநேயப் பாவாணரின் நூற்றாண்டு விழாவை மலேசியாவில் மாபெரும் எழுச்சியோடு ஒரு இலக்கம்(இலட்சம்) மலேசிய வெள்ளி செலவீட்டில் பெரும்பாடு பட்டு நடத்தி முடித்தோம்.

என்னுடைய பெயரைச் சுப.நற்குணன் என நிலைப்படுத்திக்கொண்டதும் இந்தக் காலத்தில்தான். என் பெற்றோர் ‘சற்குணன்’ என்று வடமொழி கலந்து எனக்கு வைத்துவிட்ட பெயரைத் தமிழ்ப்படுத்திக்கொண்டேன். என் பெயரில் இருந்த இழுக்கைச் சரிபடுத்தியதன் வழியாக, அறிந்தோ அறியாமலோ; தெரிந்தோ தெரியாமலோ என் பெற்றோர் செய்துவிட்ட ஒரு கலங்கத்தைச் துடைத்தொழித்த மனநிறைவு எனக்கு எப்போதும் இருக்கிறது.

பின்னர் திருமணம், புதுமனை புகுவிழா, அருமைச் செல்வங்கள் மூவருடைய பெயர்சூட்டு விழா, இல்ல வழிபாடு, குரு வழிபாடு, இறை வழிபாடு என அனைத்தையும் தமிழ் வழியிலேயே அமைத்துகொண்டேன். இனிவரும் அனைத்தும் என் இறுதிக்கடன் உட்பட தமிழிலேயே நடக்க வேண்டுமெனவும் விருப்பம் கொண்டுள்ளேன்.

இம்மட்டில் கதையைச் சுருக்கிக்கொள்கிறேன். இனி, வலைப்பதிவு எழுத எப்படி வந்தேன் என்று சொல்லி முடித்துக்கொள்கிறேன். அதை அடுத்தப் பதிவில் சொல்வேன்.

• நனிநன்றியுடன்:-
  
• திருத்தமிழ் ஊழியன், சுப.நற்குணன் - மலேசியா.